Interview met mevr. Zimmer, Euregio Project

Interview met mevr. Rosemarie Zimmer, Project op 1 DV-bandje, in Euregio doos 6 Beschrijving: 0:00 Mevr. Zimmer is in 1937 geboren en is opgegroeid aan de Hartstraße in Geldern (D.). De oudste herinneringen van de bombardementen gaan terug naar de bombardementen van het Ruhrgebied, toen we in de kelder van de ouderlijke woning schuilden. Hier sliepen we ook op veldbedden. We waren dik aangekleed. De bombardementen begonnen in 1941. Als er sterke bombardementen waren, schuilden we in een gemetselde bunker aan de Feldstraße. De sterkste bombardementen waren in februari 1945. Toen we in september 1944 geëvacueerd werden was de ouderlijke woning nog onbeschadigd. Vader die dienstplichtig was bleef thuis achter. Hij repareerde zaken voor de Wehrmacht. Opa evacueerde naar Limburg (an de Lahn ?). Moeder, mijn broer en ik vertrokken 's avonds naar Gardelegen (D.) onder andere met de bus en trein. Door bombardementen had men vertraging en bereikte men niet Gardelegen (D.) maar ging men naar Eckford (D.) (spellling?) nabij Peine (D.).   10:00 De familie van mevr. Zimmer verbleef op een boerderij. De familie waar we opgevangen werden heette Kühlmann (?). We sliepen met een verwarmde steen in bed. Ik was destijds acht jaar oud. De post functioneerde nog gewoon en opa ontving ter plekke ook zijn pensioen. Later evacueerde men naar een oom en tante Oost-Pruisen waar men zich veilig waanden. Vader bracht de familie naar Berlijn, waar het gezin van vader afscheid nam. Het was een mooie tijd in Oost-Pruisen. Van hieruit ging men om onduidelijke reden weer terug naar het Westen, mogelijk Hildesheim. 20:00 Vanwege dreiging van de Russen wilde tante en oom weg uit Oost-Pruisen weg. Dat was niet toegestaan. Men moest zich gaan melden bij de Gestapo in Hilldesheim. Door zware bombardementen op Hildesheim is het toen toch gelukt om naar het Westen van Duitsland door te reizen. In 1945 ging vader als eerste terug naar Geldern. Er was geen contact via de post mogelijk. Later ging de rest van het gezin per trein ook terug naar Geldern. 30:00 Het laatste stuk tot Geldern ging per vrachtwagen. Geldern bleek bij thuiskomst zeer zwaar  beschadigd. Uitsluitend de Mühlenturm en de kerk stonden nog overeind. Ook de ouderlijke woning bleek zwaar beschadigd. Het gezin verbleef daarom in een andere minder beschadigde woning. In het jaar 1945 en 1946 leefde men nog uit oude voorraden. In het jaar 1947 was er een tekort aan levensmiddelen. In de herfst van 1945 konden we weer naar school. Hier kreeg men ook soep. 40:00 Vader kreeg bij de Kommandantur in Geldern zijn fotocamera van Engelse militairen terug. Deze camera had moeder bij de reis van het evacuatieadres in (Hildersheim?) naar Geldern moeten inleveren bij de geallieerden. Vader maakte op verzoek van de Engelsen foto's. In de loop van de tijd kregen we thuis weer water en stroom. Levensmiddelen waren schaars. Bovendien had men maar weinig geld.  In Goch was er een bakker waar men brood kon krijgen zonder Borttmarken (voedselbon). Opa verbouwde in de tuin groenten zoals aardappelen, koolzaad en vlierbessen. Men had fantasieën over wat men graag zou eten, zoals chocolade. Een eerste sinaasappel werd door mevr. Zimmer enorm gewaardeerd. Ze deelde deze met haar broer. Van Amerikaanse soldaten kreeg met ongepelde pinda's, iets wat mevr. Zimmer niet kende. Ze at deze daarom met schil en al op. Mevr. Zimmer vertelt tot slot over illegale slacht van een varken.Het interview eindigt bij 50:36 min.